Port Pirie - Streaky Bay - Nullabar - Lucky Bay

Na een paar leuke dagen in Adelaide met vooral goed weer, vertrekken we en gaan we door naar Port Pirie. Hier woont Phill. Een vriend van Gari. We zijn uitgenodigd om het weekend bij hem te verblijven. Bij toeval komen we op onze weg naar Port Pirie toe een Pink Lake tegen. Prachtig, het roze water die mijlen ver lijkt te gaan. Het is één en al zout, de bodum licht vol en het doet zeer aan de onderkant van je voeten. Witte benen houden we er aan over zodra we waggelend het water uit proberen te komen. Deze kan ik van mijn bucketlist afstrepen! We krijgen een berichtje van Phill binnen "De sleutel heb ik voor jullie in de brievenbus gegooit, ik ben nog bij een wedstrijd" Vreemd om een huis alleen binnen te stappen, waar je nog nooit geweest bent. We gaan rustig aan de tafel zitten en wachten totdat de huisbaas hem zelf thuis komt. Ik kijk om mij heen en kom snel tot de conclusie dat hij waarschijnlijk alleen woont. Verder schoon, en vrij netjes. Maar geen extra decoraties of andere 'warme' dingen in dit huis. Ook blijkt Phill een geweldig aardige man te zijn. Hij heeft het hele weekend al met ons vol geboekt en is blij met de company die hij nu om hem heen heeft. Hij laat ons verschillende mooie plekken zien in Port Pirie die je anders voor bij was gereden. Sowieso Port Pirie, lijkt in het eerste opzicht niet indrukwekkend. Maar bij dit plekje moet je dus even verder kijken dan dat je neus lang is. De zondag heeft hij bedacht om samen krabben te gaan vangen. Hij heeft een eigen boot en gaat er vaak mee op uit. Terwijl we druk bezig zijn met de vang netten komt de meest grote verrassing om de hoek kijken. Een dolfijn ligt naast de boot te dobberen en kijkt ons nieuwsgierig aan. "Ik denk dat hij vis wil" zegt Phill. En wij weten niet hoe snel we vis, wat bestemd was voor de krabben, naar hem toe moeten gooien. We hengellen druk vis naar binnen, ontdooien Phill zijn gekochte vis en schuiven alles in de mond van de dolpijn. Phill lacht alleen maar hard op. "Eerst geen vis aan willen raken want het stinkt, en nu er als de kippen bij" de dolpijn had de dag van zijn leven. Dat weet ik zeker, hij heeft zo'n 5 kilo vis naar binnen zitten vreten en dat voor niks! Maar wij zeker ook. Wat een ervaring, echt een once in a livetime. We vangen nog gauw een paar vissen om Phill zijn aas weer een beetje bij te vullen en gaan in volle snelheid weer naar huis. Met een bord vol eten en met een show van Micheal Jackson liggen we alledrie uitgeteld op de bank. Hij laat ons zo fijn thuis voelen. Ik vind het spijtig om hem een dag later achter ons te moeten laten. We bedanken hem voor alles en krijgen opnieuw een adres mee. Een vriend van hem heeft een beach house in Streaky Bay staan waar we zo lang in kunnen als we zelf willen voordat we de Nullarbar gaan rijden. Er zijn mensen die ons daar opvangen en opnieuw van alles zullen laten zien. Het is fijn om tussen de locals te zitten. Zij weten van alles over het mooie land en het scheelt ons heel veel geld. Australie is een duur land. Slaapplek kost ons anders rond de 40 per nacht. Uitjes zijn altijd duur en we zijn er achter gekomen dat eten letterlijk je portemonee plundert. (Vooral met een grote eter als Aurelia erbij :p ) door de enorme afstanden die je dagelijks rijd tank je bijna dagelijks. Gelukkig rijden we op lpg, dat scheelt ons heel veel. Maar aan de andere kant zitten we wel weinig onder de jongeren, onze eigen leeftijd. We besluiten die avond gezellig naar een locale bar te gaan en maken verschillende praatjes en drinken veel drankjes. Met een brak hoofd rijden we die ochtend door naar het beach house. Echt ongelofelijk, wat een gebouw. Uitzicht over de zee en alles is zo luxe. Maar liefst 5 verschillende slaapkamers waarvan we er één uit mogen zoeken, klinkt allemaal veel te aantrekkelijk. Al een hele tijd liggen we dicht tegen elkaar aan gepropt in de, toch wel kleine bus. Een bed voor jou alleen betekent 10 uren aan één stuk door slapen. 'Hemels'
Sally de vrouw die ons enthousiast het hele huis laat zien is een hele blije en energieke vrouw. Ze heeft een erg aanstekelijke lach en uit haar mond zijn binnen dit kwartier alleen nog maar grapjes gerold. Haar man daar in tegen is wat meer een brombeer en vrij serieus. Dol op bier blijkt als hij een harde boer laat en zijn verkreukelde blikje bij de rest gooit. De nieuwe heeft hij alweer open gewipt. Voor zijn enorme bierbuik zou je er zo nog een stoel bij kunnen zetten. Maar dan blijkt opnieuw dat een eerste indruk niks zegt. Hij is zorgzaam en heel precies, vraagt wel 10 of we genoeg gegeten hebben, en of we tevreden zijn met ons slaapplek. Maakt de hele keuken schoon waar zijn vrouw een grote puinzooi van gemaakt heeft, scheidt alle afval keurig en bewaart alle kliekjes eten keurig in verschillende bakjes. "Voor morgen bij de lunch" zegt hij grijnsend terwijl ik hem al de hele tijd goed bestudeer. Ik glimlach en wens hem een goede nachtrust. Ik blijf het mooi vinden als mensen in hun eigen element zitten. Als ze in hun eigen wereldje verzonken lijken te zijn. Ik kan er uren naar kijken.
Met hun dikke auto rijden we die ochtend naar verschillende uitkijk punten en racen een stuk over het strand. Dit had ons eigen oude beestje nooit gekund. Natuurlijk moet er weer gestopt worden bij een fish & chips shop en worden we al snel misselijk gevoerd. Fish & chips hier in Australie dat is me wat. Het is te vergelijken met een kroket uit de muur in Holland. Iedereen moet het hebben, en het is overal te krijgen. Ik maak bij thuiskomst nog even een grote wandeling over het strand en heb even een tijd voor mij alleen. Ik stap met mijn voeten door het koude water heen wat gelukkig snel wendt. In het bijna half jaar, dat we hier zijn, hebben we nog maar paar keer een duik gemaakt. Het is een slechte zomer voor Australie dit jaar. Genoeg locals hebben ons verteld dat ze dit in geen 40 jaar meegemaakt hebben. Veel regen, geen hoge temperaturen en veel bewolking.
Toch is vandaag een mooie zomerse dag. Heerlijk de zon die ligtjes op mijn huid brand, de zeemeeuwen die boven mijn hoofd vliegen en de honden die in de verte met elkaar spelen. Ik geniet van onze tijd in Australie. Maar ik merk dat mijn verlangen naar huis op sommige momenten sterk is. De kleine dingen zoals geauwehoer met je vader en een luisterend oor van je moeder mis ik best wel. De gezelligheid 's avonds aan tafel en iedereen die de tijd krijgt om zijn dag te vertellen. Mijn favo tante die elke zaterdag blijft eten en mijn vriendinnetjes waar ik die avond bij te vinden ben. Ik hou van die routine Waar je anders nooit zo zeer over nadenkt omdat het 'normaal' is, lijken juist die kleine dingen nu heel speciaal. Maar ik denk dat dat goed is. Dat je zulke dingen beseft en ze kunt omarmen.
De dag er na vervolgen we onze weg en zullen we proberen om de Nullabar in 2 dagen te rijden. Een rit van iets meer dan 1500 km waar niks te beleven valt. Alleen maar één lange weg en benzine pomps om de 400 km. Ik geloof dat de meest lange weg die echt alleen maar recht door gaat 149 km is. Word een saaie boel dus hahah. Maar met veel muziek, boeken en geklets hebben we het zo gehad. De Nullarbar is saai ja.. Maar lang niet zo erg dan dat velen beweerden. We rusten uit op het prachtige strand 'lucky bay' Het is echt het meest mooie strand wat ik ooit gezien heb. Het water zo blauw, het zand zo wit, en voor de rest is alles zo groen. Het is echt adembenemend. Helaas hadden wij niet het geluk kangaroos te spotten op dit mooie strand (waar het wel om bekend staat) maar als ik weg rijd springen er net twee voor de auto langs. "Ik heb jullie toch liever op het strand beestjes" denk ik geschrokken. Die avond gaan we uiteten met Russel. Een man die ons wat in de gaten hield op de weg van Nullarbor en wij hem. Bij elk benzine station kwamen we hem weer tegen en maakt hij een praatje met ons. Hij reedt de Nullabar op zijn moter. We hebben een heerlijk etentje en hij heeft veel te vertellen. We beloven hem in Perth op een koffie te trakteren en rijden terug naar een camping in Esperance. Het duurt niet lang voordat wij snel in slaap doezelen na een warme douche.
Goodnight