huisje Colac 2
Door: Mirthe de Jong
Blijf op de hoogte en volg Mirthe
17 December 2016 | Australië, Colac
Fouten zoals het gasfornuis of de oven aan laten staan in de nacht, of tijdens het melken. 'S avonds zonder eten zitten omdat je bij het boodschappen doen het te druk had bij het snoepgoed inplaats van goeie groenten uit te zoeken. Alles opzuigen met de stofzuiger en vervolgens toch nog je klauwen vies mogen maken omdat het apparaat verstopt zit. En ga zo nog maar even door. Maar elke dag draaien we keurig onze wasjes, hangen we de natte was op, wassen en drogen we onze gebruikte pannen en borden af, doen onze vieze boerderij kleren al bij de achterdeur uit en hebben wekelijks een grote schoonmaak. Eens per week eten we dan ook pannenkoeken. Aurelia haar idee: "Elke keer als we dan een grote schoonmaak doen, maak ik pannenkoeken" ik weet dat je dit leest lian, ik weet dat je jaloers bent:p
We hebben echt getroffen met ons plekje hier in Colac. Krijgen goed betaald, hebben een toffe baas en hebben een eigen huisje. Maar als we na het melken dan thuis komen, de koeien poep ons overal zit, en erachter komen dat er geen warm water is. Zijn we dan ook even niet meer te genieten. Geen douche voor ons deze avond. Maar met een enorm vies gevoel je bed in. Gelukkig gebeurt dat niet regelmatig en zijn er meer positieve dingen dan negatieve dingen aan dit huisje. Ja we hebben geen kachel, ons fornuis werkt iets te goed en laat alles aan vikken, liggen op matrasjes op de grond, hebben geen ontvangst met onze tv en kunnen de deuren helaas niet veilig opslot doen. Maar we hebben 4 muren met een dak, een eigen wasmachine, een eigen keuken, een eigen woonkamer en een eigen slaapkamertje. En dus niet te vergeten een eigen plekje waar je lekker jezelf kunt zijn. Geen gedonder met slaapkamers delen met onbekenden, altijd om je spullen moeten denken en je altijd aan te moeten passen. We don't like the hostels. Hier kunnen we lekker in onze blote kont door het huis rennen.
Met de koeien kunnen we het ook steeds beter vinden. Ze vinden de melkstal maar helemaal niks. Het is er donker en de apparaten maken veel geluid. Wie er dan voorop gaat is elke keer weer een groot raadsel. Ze lijken er elke keer weer een spelletje van te maken. Op het begin werden we alleen maar boos, gefrustreerd, en konden we ze persoonlijk wel naar de slacht brengen. Tijd is geld. Opschieten, en heel snel die melkstal in dus. Maar hier is de mentaliteit zo anders. "No worries mate" alles gaat hier op zijn tijd. Dat overnemen duurt even maar het is ons een beetje gelukt. We nemen rustig de tijd, en elke keer lukt het ons weer om er één over te halen voorop te gaan. En als er dan één gaat volgen er gelukkig heel snel meer. Met een oude melkstal, waar je rijen van 10 bij 10 hebt, lijken de 400 koeien er nooit door heen te komen. Toch vliegen de uren voorbij. Aurelia en ik doen niks anders dan om ouwehoeren en hebben constant de gek met elkaar. Je beste vriendin als collega hebben, is echt de grootste grap ooit. Onze enkels breken in onze achtervolg acties om de ontsnapte koeien weer terug te krijgen. Wedstrijdjes glijden door de stront met je enorme werklaarzen, lachen totdat de tranen ons over de wangen rollen en gekke namen bedenken voor elke koe die er rond loopt. We worden overal steeds beter in. Het is nooit saai als we moeten melken en er is altijd wel iets nieuws. Wel lijkt het soms net of wij de tokko runnen op deze boerderij. Chris zelf en zijn vrouw zijn nooit thuis en problemen moeten we bijna altijd zelf op lossen. Het maakt hem niks uit dat 20 van zijn koeien niet goed ter been zijn, dat sommige koeien enorme mest ophoopsels aan de staart hebben hangen en dat één koe moeite heeft met ademen. Wat voor ziekte het beestje heeft..? Ik weet het niet maar het is niet normaal. Je hoort het arme ding hijgen op 10 meter afstand. Zelf wordt je er ook niet leuker maar eerder hard van. Je wilt het niet maar ook wij worden chagrijnig op de koe die niet wil lopen omdat hij pijn heeft. Maar hij moet gemolken worden dus een klap op zijn billen en met de quad erachter is onze enige optie. Chris laat niemand komen om het probleem op te lossen. Hij haalt zo niet uit zijn bedrijf wat er in kan zitten helaas. Alles gaat de tank in en van koeien droog zetten lijkt hij nog nooit van gehoord te hebben. We proberen kleine dingetjes die we op kunnen lossen zelf te doen. En dat gaat ons aardig goed af. Mied en Mir, in vele markten thuis.
Een stel in de buurt heeft ons in de krant zien staan en wil ons graag ontmoeten. Aurelia haar zelf gemaakte cake die ze graag mee wilde nemen voor hun is helaas mislukt en zwart. Die arme ziel. Dan maar met lege handen aankloppen. De bedoeling was in ieder geval goed! De man blijkt een fries te zijn en het voelt even zo dicht bij huis. Hij woont al meer dan 30 jaar in Australië en ook hij vind het geweldig om weer even Fries te spreken. Hij laat ons de boerderij zien en geeft ons een pak vlokken en speculaas koekjes mee. Wij zijn happy girls! Hij nodigt ons zelfs uit om met kerst te komen luchen, de rest van de familie zal dan ook aanwezig zijn. Maar helaas moeten we dit voorstel afwijzen. We moeten de hele dag gewoon werken en zijn uitgenodigd door Chris om tussen de werk uren door langs te komen. We bedanken hem en beloven snel onze kopjes weer te laten zien. Wat een ongelofelijke vriendelijke vent, en wat gunt hij ons het beste! Wij maken ons opnieuw klaar voor het werk, gaan koken en zetten één van onze gehuurde series op. Nog 60 dagen te gaan. Yesss, we gaan voor de second year visa. Halen kerst en oud en nieuw hier door en blijven rustig doorzoeken naar een leuke auto.
-
17 December 2016 - 13:26
Marijke:
Wat mooi skreaun Mirthe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley