Magnetic Island

Daar staan we dan. Met zware tassen op onze rug, handen vol en het zweet op ons voorhoofd. We hebben de lange broek nog aan, de vesten om ons middel gebonden en kijken verward om ons heen. Geen ene kip te bekennen hier op dit grote bedrijf. We zien alleen zo'n 25 paarden staan, maar verder is het doodstil. "Ze zullen nog wel op rit zijn" komen we tot de conclusie. Met een half uurtje zullen ze wel terug zijn. Ik pak een stoel en plof neer. Het is hier zo'n 20 graden warmer dan waar we waren, en het grote temperatuur verschil is duidelijk te merken. Aurelia loopt nog rondjes met haar telefoon in de lucht, te hopen op een beetje bereik. Maar het antwoord is zeer teleurstellend. Een dik kruis is het enige wat je ziet staan. Waar zijn we nu weer beland, vraag ik me even af. Ik voel het eigenlijk al een beetje aankomen. Mijn onderbuik gevoel word bevestigd. Na 3 kwartier wachten. Komt er een auto aan rijden en stappen er twee meiden uit. Één komt naar ons toe lopen. "Day Off" de baas is er niet, ze kan verder niks voor ons betekenen en morgen kunnen we terug komen. Opnieuw een heerlijke miscommunicatie. Gelukkig is er niet ver weg van de ranch een hostel en kunnen we daar een nachtje vertoeven.

De eerste dagen vallen ons zwaar. We delen de kamer met 2 andere meiden. (Die niet het beste met ons voor hebben) en voelen ons niet bepaald handig omdat niemand ons iets verteld hoe het hier als volgt gaat. We worden in het diepe gegooid en moeten het allemaal zelf maar uitzoeken. Ook is er geen eten voor ons. We moesten bestellen omdat je hier op dit eiland geen grote supermarkt hebt. Dinsdag komt het pas binnen. Dus tot die tijd leven we op dure crackers van een locale supermarkt en proberen ons hoofd hoog te houden.
Dinsdags is het dan zo ver. De 2 meiden zijn gister avond vertrokken en hebben een grote bende achter gelaten. Gelijk nadat ze weg waren, de badkamer maar aangepakt. Wat een meuk. Kun je schoon worden in een vieze ruimte? Ik niet. Ons eten word gebracht tussen 11 en 2. We hebben een vrije dag dus besluiten de hele keuken schoon te maken zodat ons eten fris de koelkast in kan. We wachten en wachten tot een uur of half 3. Je raad het al. Geen bestelling voor ons. We moeten er achter aan bellen en krijgen te horen dat ze donderdag pas weer kunnen leveren. We zijn zwaar teleurgesteld en even vind ik het moeilijk om positief te blijven. Waarschijnlijk ook jullie, nog nooit in een situatie gezeten waar je geen eten op je bord had. We vechten nog net niet om de laatste goedkope suikerbom jam voor onze kracker en delen een glas Jus d'range. We besluiten dan, op onze enige vrije dag van de week, de laatste 2 uurtjes op het stand te genieten.

Het eiland is adembenemend mooi. Het is hier altijd goed weer. De zon laat zich altijd van zijn beste kant zien, net als de paarden. De dagelijkse ritjes in de brandende zon. En afkoelen in de blauwe zee van Australië. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn. En dat is het dan ook een beetje. Ik geniet van deze prachtige dingen. Maar soms is het behoorlijk afzien. Onze 2 bazen zijn helaas niet de leukste mensen die ik ontmoet heb. Ze zijn beide in begin 30 (vrijgezel) en zitten behoorlijk met zichzelf. Op het begin dachten Aurelia en ik dat het aan ons lag. We konden niet zo veel goed doen. Het ene moment doen ze leuk en aardig, ander moment kun je beter weggaan. Het ene moment werkt het wel zo, het andere moment werkt het anders. Maar toen ons werd verteld op zaterdag door een leuke meid die wel eens langs komt om te helpen dat ze tegen iedereen zo doet. Wist ik wel hoelaat het was. Zelf natuurlijk dood ongelukkig. En anderen er in mee slepen. Negeren dus zulk gedrag. We ontmoeten leuke mensen op het eiland, die ons meenemen te vissen, te zwemmen, te surfen, te varen, te bbqen op het strand, en laten ons delen van het eiland zien waar je anders nooit gekomen was. Zelfs snorkelen in de grote zee, mijn grote angst, overwin ik met deze mannen. Ik ben van top tot teen ingepakt, mijn hele huid is bedekt. En ben klaar om de zee in te stappen. Een veiliger gevoel voor mijn idee. Prinses haar wens dus dan regelen ze dat. Hahah gentlemans, I love it. De onderwaterwereld is in één woord prachtig! De meest mooie vissen met de mooiste kleuren komen voorbij zwemmen. Aurelia blijft al die tijd dicht bij me, en als we dan samen het water uitlopen kunnen we niks anders dan elkaar met een grote grijns aan kijken. Hallo Australië!
De laatste dagen besluiten we bij hun te verblijven om ons avontuur op het eiland goed af te sluiten. De vrijdag worden we uitgezwaaid door de twee mannen. En een beetje moeilijk is het wel. Door hun hebben we ons thuis gevoeld op het eiland. Ze hoefden geen tijd in ons te steken maar hebben dat wel gedaan. Het idee dat je ze nooit weer zult zien, is zeer spijtig. We worden op gehaald door de leuke girl die we kenden van de ranch en verblijven bij haar nog een nachtje in Townville. Zaterdags laat in de avond gaat onze vlucht. En laat het nu net vrijdags stapavond zijn in Australië. Er zit dus maar één ding op, Girlsnight! We bestellen pizza, lachen om haar meest gekke verhalen en onze spijkerbroeken worden al snel verwisseld met korte gewaagde jurkjes. Ze heeft ons wijs gemaakt dat niemand hier in deze grote stad er casual op uit gaat. Dus plunderen we haar enorme kleding kast opzoek naar de perfecte dress. "Mirthe, I would like to do your make up" ik kijk haar verbaasd aan, en neem nog een grote hap van een punt pizza. "Am I that ugly..?" spreek ik met volle mond. Ze lacht en pakt haar grote make up collectie er al bij. "No babe ofcourse not, but with a dress like that, please!" Zelf is ze een grote Barbie pop. Ze scheurt rond in een VW beetle. En draagt alleen maar gwaagde kleding en lagen make up. Oké voorruit, voor één avond wil ik mezelf wel eens anders zien. En ik moet toegeven, ze heeft aardig goed werk geleverd. We feesten de nacht door, drinken dure drankjes en brakken de dag erop uit in de zon. Halen diner bij de mac en worden afgezet bij het vliegveld. Ook van haar moeten we helaas weer afscheid nemen. Bijna missen we onze vlucht en rennen door de hallen. Stappen snel het vliegtuig in en komen naast een vriendelijke vrouw te zitten. Ze praat en praat maar wij zijn kapot. Zo veel nieuwe indrukken zoveel verschillende avonturen. Als je op reis gaat laat je alles achter wat je opgebouwd hebt, is niks vertrouwd en kom je in de meeste rare situaties tegen die jezelf leert op te lossen. We worden er mentaal sterk van, zelfstandig en niet te vergeten rijker. Op naar weer een nieuw avontuur!