Alles kan kapot 'Colac

We gaan versneld vooruit. Door het doormidden breken van mijn telefoon waar Chris met zijn 6 ton trekker over heen is gereden, is er niet veel meer van over. Alles kwijt, nummers, foto's en mijn verhalen. Laat ik zeggen dat ik met een half uur pas normaal kon denken, 'de mooiste foto's en herinneringen zitten allemaal nog in mijn hoofd. De foto's zijn niet alles. Gelukkig heb ik een top broer en wilde hij zijn 'oude' telefoon opsturen all the way to Australia. En daar was hij dan. 7 werkdagen later lag het pakketje keurig door de brievenbus.
Ik mag de dagen een heel eind terug weer uit mijn duim gaan zuigen. We houden het kort. De weken van kerst en oud en nieuw vielen ons zwaar. De dagen dat we anders met onze families door zouden brengen. Brengen we nu samen door in een klein boerderij huisje 20 km van de bewoonde wereld. Laten we zeggen dat we behoorlijk het gevoel hadden dat we heel veel misten thuis. Het was een warme zomerdag met kerst. De temperatuur meter liet ons in de middag het getal 39 zien. We werden voor lunch uitgenodigd bij Chris thuis. Heel gezellig maar niet hetzelfde. Terwijl wij ons gehaast netjes hadden gemaakt na het melken, in jurkjes en getuite lipjes aanklopten, werd er open gedaan in de pyjama en zondagse kleren. De 'kerstlunch' bestond uit een zelfgemaakte sandwich. Ik ga het woord teleurgesteld niet noemen. Maar het gemis naar de gezellige kerstdagen thuis met veel liefde en vooral het vele eten en dan vervolgens laat in de avond met dikke buiken de kroegen in met je vriendinnen kwam die dag zeker om de hoek kijken. Voor de rest bestond deze dag uit melken. 12 uren lang. Helaas voor ons viel kerst op zondag...
Met oud en nieuw was er niet veel verschil. Dit keer werden we uitgenodigd om bij onze Friese buren oliebollen te eten en de avond uit te zitten. Hartstikke leuk en we waardeerden dit ook zeer! De oliebollen waren overheerlijk en toen we naar huis gingen kregen we er nog een paar mee voor later. 'later' was bij ons op de weg naar huis. Maar toch hoe wij Nederlanders elk jaar feestend het nieuwe jaar in gaan met veel vuurwerk, alcoholische drankjes en gezoen. Zitten ze hier tot 12 uur op de bank, zeggen ze hardop "gelukkig nieuwjaar" kijken de vuurwerk show die in Sydney gegeven word af. En liggen kwart over 12 in hun bed. Feestjes zullen we hier niet in Colac gaan vinden helaas. We zuipen nog een fles rocee naar binnen. Dansen ons huisje, die vol met huntsmans zit(snapchat volgers weten er alles van) een paar keer door. En liggen later uitgeteld voor een serie. Geen 2 uur later gaat de wekker ook alweer en mag ik opnieuw de quat uit het hok halen en de koeien gaan zoeken. Soms voelt het net of je de melkstal niet uit komt. De zondagen zijn pittig. Zaterdags kom je er rond 10 uur weg. Moet je weer beginnen om half 4 en sta je er 's middags weer om half 4. De maandagen wisselen we dan altijd af wie de koeien gaat halen in de ochtend. De ander kan dan lekker uitslapen. We tellen de zondagen af. We zijn al een paar weken opzoek naar een auto om mee te kunnen reizen voor als we klaar zijn met werken. We blijven steeds wat sneupen op het internet, maar veel zit er niet bij voor ons. Mensen vragen enorme prijzen voor hun afgeragde voertuigen. Dus besluiten we autodealers in de buurt op te zoeken. We vinden dan dan uiteindelijk ons pareltje in Geelong. Precies goed voor ons. Rijd op gas, we kunnen achterin een bed bouwen en er in vertoeven, en zit er net een 'nieuwe' moter in. Ze is roadworthy gekeurd en dat betekend dat ze helemaal in orde is. Hallo Demi, We hopen dat je ons veilig naar de andere kant van Australië kunt brengen!

Wat een goede man Chris in eerste instantie leek. Heeft zich snel ingewisseld voor een achterbakse *** het is een echt geldwolf en doet niks anders dan (als hij tegen je praat) te commanderen. Hij is nooit op de boerderij te vinden en maakt nooit wat af. Wij rijden bijvoorbeeld al 3 weken rond op een quat zonder remmen. En wij weten ook heel goed dat die niet meer gemaakt wordt in de tijd dat wij hier zijn. Gelukkig heeft meneer hele mooie dure hekken waar hij het constant over heeft "meer dan 30 miljoen en heel veel werk zit er in deze net nieuw geplaatste hekken".die wij dus perfect kunnen gebruiken om tot stilstand te moeten komen. Feest dus, wij redden ons wel weer. Met alleen de quat die niet werkt zijn we er nog niet. In de melkstal zitten nog zo'n 3 problemen. Tig waterbakken lekken of doen het helemaal niet meer. En ons 'door drijf hek' kan elk moment op ons hoofd gaan vallen. De meeste moeite had ik er toch wel heel erg mee toen we een koe hadden die door de hekken heen was gegaan. Don't ask me how. Maar ze lag die ochtend dat ik haar vondt in onmacht. Na 10x bellen en 100 pogingen om haar zelf omhoog te krijgen komt hij dan gelukkig na een uur aanslenteren. We krijgen haar rechtop en laten haar daar uitrusten "dit komt wel goed, bedankt Mirthe"
Het word een warme dag, het is nog geen 8 uur in de ochtend en ik heb het zweet al op mijn rug staan. Als ik dan rond een uur of 11 uit het raam kijk ligt vrouw er nog steeds. De zwarte koe ligt in de bloedwarme zon te bakken. We pakken de quat en brengen emmers vol water naar haar toe. De vliegen hebben haar gevonden en ze zit er onder. Na zo'n 60 liter heeft ze eerst genoeg gehad. We bellen Chris opnieuw en opnieuw maar geen gehoor. Later aan het einde van de middag krijgen we telefoon terug. "ik zal zo even bij haar kijken" in de tijd dat wij al bijna klaar zijn met melken komt hij met haar aangelopen. Hij heeft haar omhoog getild en nu loopt ze weer. Was dat dan zoveel moeite Chris..? De dag erop kunnen aureel en ik haar nergens vinden. Maar na een tijdje zoeken zien we haar liggen. Opnieuw in onmacht. Het lukt ons om haar overeind te krijgen. Opnieuw liters water erin en zijn we brutaal genoeg om hooi uit het hok te halen. Het duurt opnieuw een hele dag voordat Chris 'tijd' heeft om haar recht overeind te helpen. Ze staat wankelend op haar benen en ze heeft het zwaar. We hebben haar een paar keer deze dag omgegooid om haar zware gewicht te verdelen aan beide kanten van haar heupen. Maar dat lange liggen op haar benen en heupen is niet goed geweest. Na een half uurtje valt ze weer om. "morgen probeer ik het weer" maar ik weet al genoeg. Hij laat zijn vee gewoon stikken. De komende 3dagen zijn een hel, zowel voor Nel (zo hebben we de zwarte koe genoemd) als voor ons. We hebben kracht voer en ontstekingremmende/vliegen spray voor haar gehaald maar diep van binnen weet je dat het onbegonnen zaak is. Zolang Chris haar niet overeind helpt komen we geen stap vooruit. Maar wij proberen voor ons gevoel het beste te doen. Ze is verder helemaal in orde. Ze kan alleen moeilijk staan door te weinig kracht. Haar spieren zijn verslapt en ze is in een paar dagen zoveel kilo's kwijt geraakt. Als ze dan opnieuw op een avond languit, kreunend, met haar ogen vol zand op de grond ligt te wachten op onze hulp. Kunnen wij het niet meer aan zien. Ik bel Chris en zeg hem dat hij 'nu' moet komen. "maak er alsjeblieft een einde aan" is wat wij nog net recht in zijn gezicht kunnen zeggen. En lopen met veel walg bij hem weg. De dag erop als ik de koeien moet halen in de ochtend ligt ze in de voortuin. Chris komt er aangeholt. "Ze word zo opgehaald. Ik heb haar hier neergelegd, wil je nog afscheid van haar nemen? We hebben echt alles gedaan wat we konden, maar ik denk dat het probleem binnen in zit" Ik moet me inhouden om hem niet een tik voor zijn domme kop te geven. Hij weet heel goed dat hij fout zit, en nu, nu het al te laat is acteert hij dat hij om haar geeft en zijn best gedaan heeft voor haar. Ik kniel naast Nel neer en aai haar nog eens over haar lieve snoet. Ze is de afgelopen dagen helemaal aan ons gaan wennen. Ze herkende snel genoeg onze stemmen, en liet ons dan smelten door lief te kijken. Hopend op water en voer. Met de gedachte dat ze misschien wel heel veel pijn maar heel veel liefde van ons heeft gehad afgelopen dagen ga ik weer rechtop staan, en loop niet veel later weg zonder iets tegen Chris te zeggen. Ik ben blij dat hij haar laat ophalen en niet laat rotten zoals hij bij de rest doet. Er liggen namelijk nog altijd 2 dooie koeien die aurelia heeft gevonden op de laan en in het land waar wij elke dag langs moeten. Onrespectvol, en dat staat elke zondag in de kerk als predikant....
Het is dus wel duidelijk dat Chris een verschrikkelijke vent is. En ik zal al zijn andere afschuwelijke dingen jullie besparen. Aurelia vertikt het om nog wat goeds voor deze vent doen en ik geef haar helemaal gelijk. Ik kijk tegen aurelia haar sterke persoonlijkheid op. Ze weet precies wanneer het genoeg is. Wanneer ze dicht bij haar zelf moet blijven. Toch voelen we ons beide gevangen in onze eigen gevoelens. Dat kun je aan alles merken. Niet wetend wat je er mee aanmoet. Onbegrip, onmacht en boosheid.

Omdat we nog 3 weken moeten om het second year visa binnen te slepen besluiten we dat we het hier afmaken voor ons zelf en geen dag langer blijven. We tellen zo rustig de dagen af. Maar proberen toch optimistisch en positief te blijven. Ja, het is niet altijd even makkelijk. Maar we hadden het ook nog minder kunnen treffen, moet ik mijzelf heel vaak hardop horen zeggen. Er is nooit iemand die ons op de vingers kijkt en dat is heel relaxt. Precies na 88 dagen vertrekken wij en hebben we een Dutch weekend geboekt. Onze buren gaan ook heen met de hele familie en ze verwachten veel plezier. Hier begint onze reis. We hebben geweldige tijden op de boerderij gehad en ook genoeg minderen. Maar ik had al onze koeienvriendinnetjes niet willen missen. Ik denk dat hun voor eerst even blij zijn dat er niet steeds 2 girls om hun nek hangen, kussend en knuffelt. Wij ze hakkent en dansend achterna zitten op veelst te luide muziek om ze de melkstal in te krijgen. (we hebben een radio gevonden in een berg stof) en het geschater om hun veelst te dikke lichaampjes op die korte pootjes. Ja we hebben genoeg gelachen. Maar we zijn nu toe aan een nieuw avontuur en we hopen dat het adembenemend mooi word. Dat we denken, Ja! Hier zijn wij voor gekomen' 'hiervoor hebben wij alles achter gelaten thuis, en zijn we nu aan de andere kant van de wereld'